Połowa lat 80-tych, trzyletni chłopiec siedzi w wiklinowym koszyku na starym czarnym rowerze marki "koza". Wraca z tatą (oj, wtedy jeszcze z "tatusiem") z grzybobrania. Jest miło, radośnie, bezpiecznie. Dojeżdżamy do domu, zjeżdżamy z asfaltu na drogę gruntową. Pojedziemy nią około stu metrów. Ten dźwięk.
Ile razy go słyszę, wracają różne obrazy z dzieciństwa. Byłem wtedy tak mały, a jednak, to wszystko gdzieś tam w głowie siedzi. I wraca. I rozbudza emocje. Najczęściej pozytywne (tak pamiętam dziadka, jak popychał wózek, w którym mnie wiózł, tak żeby chwilę jechał siłą rozpędu, a potem dobiegał i go chwytał - jedno z nielicznych wspomnień o dziadku, jakie zostało w mojej głowie). Od kiedy przesiadłem się na rower to się nasiliło. W samochodzie nie czuć wiatru, zapachu, słychać tylko radio, ewentualnie pracę silnika.
Czasami wracam w tamte miejsca, ale to już nie to samo. Czuję się trochę jakbym wpadając z king size'u niszczył rodzimą Szuflandię. No bo w końcu blisko dwumetrowy człowiek już nie boi się zeskoczyć ze sterty starych desek, na których kiedyś musiał czekać na rodzicielską pomoc.
Więc nie o miejsca tu chodzi. Raczej o wydarzenie, które odbyło się dokładnie wtedy kiedy miało się odbyć i ma wpływ na moje życie do dzisiaj. Ono tam w środku mnie siedzi i tam się rozwija. Wszystkie te miejsca, czasy, zapachy, ludzie, spotkania.
Jest tego trochę, szkoda byłoby to kiedyś utracić.
